Zoeken in deze blog

Guido Vermeulen's mail art envelopes are like worlds into themselves and at the same time they are part of the much larger whole.

(a comment by NANCY BELL SCOTT, USA, on the IUOMA network)

Guido's paintings are like finding images in the clouds
(a comment by Kathleen D. Johnson, USA, on IUOMA)

Guido does not paint monsters but spirits and ghosts, full of love, tenderness and compassion
(LIZA LEYLA during a conversation, Belgium)

His ability to express emotions through painting is a beautiful gift. Allowing oneself to feel sadness is the most direct route through grief. His paintings feel peaceful and kind.

(STEPHEN WALKER, USA)


My life is shifting... Your work is intangible, ethereal, cosmically rewarding. i eat it up & savor it like a great sandwich! It made my day!
(Lisa PEREZ, USA, on IUOMA)

Thank you for the TALISMAN painting on the envelope. It is real cool and creepy at the same time. I haven’t seen a piece of abstract capture such as pain and emotion so well since I visited the museum of art in Toledo. Bravo!
(Sarah Jo Pender, USA, from the Indiana Women’s Prison)

I suppose you could characterize Guido's painting style as expressionist. I know he is very interested in dreams as a source for art and poetry, and these particular chapter pages seem like shadowy dream corridors filled with shifting images and scenes. The Michaux quotes work as a counterpoint, Guido's art is taking over when the limits of language have been reached.
(De Villo Sloan, USA, on my tribute pages to Henri Michaux, see LAMUSAR blog)

Guido’s art expressions are always poems and they show us the reality of our real faces and souls (Mariana Serban, Romania)

His titles have both inspired and educated me (Alicia Starr, USA)

donderdag 21 augustus 2014

Verhalen uit café De Paardenbloem: 5. Begrijp je?

5. Begrijp je? (verhalen uit café De Paardenbloem)

*
Marti was verheugd om oom Pooris weer te zien die een deel van zijn Bingowinsten had opgespaard om naar Bulgarije te reizen, een vakantie vooral als een gepland blij weerzien met zijn familie ter plaatse.
-Je bent eerder terug dan verwacht?
-Ach man, ik was amper aangekomen en mijn jongere broer stierf. Ik heb hem mee helpen begraven en hoestte het grootste deel van die kosten, van een ingekort verlof gesproken!
-Hoe erg…
-Nou ja, hij heeft zich dood gedronken, c’est la vie.
-De langzaam maar zekere zelfdoding dus.
Pooris knikte kort en nors.
-Velen onder ons bewandelen dat wankele pad.
-Een strohalm tussen leven en dood, tussen vermeend plezier en afzien.
-Zelfs van stro kan je alcohol maken en alle redenen om te drinken en meer te drinken zijn goed.
-De revolte schuilt niet in de fles. De fles doodt de revolte.
Het klonk haast als een opmerking van Verbijt die samen met Michiel naar Oostende was afgezakt om het standbeeld van Polle de Tweede symbolisch de hand af te hakken, zo had hij zelf gezegd.
Marti echter vermoedde dat V & M grote sier maakten op het naaktstrand van Bredene.
-Breng mij het hand als proefstuk, had hij nog gezegd voor hun vertrek maar beiden hadden toen wijselijk gezwegen.

*
Later die avond botste Marti op Antwan, een knotsgekke Italiaan van middelbare leeftijd, die om de haverklap rode kaarten en penalty’s uitdeelde aan iedereen in café De Paardenbloem wanneer hij iets hoorde dat hem niet beviel of zomaar voor de fun, zonder enig verklaarbare reden.
Marti sympathiseerde spontaan met Antwan maar vermeed met hem te praten want de kleinste opening was voldoende voor een monoloog van minstens 15 minuten en elke zin werd daarenboven storend onderbroken door “capito?”, een soort verbijsterende imitatie van de seksgodin Vendie van Banten die echter onbekend was in Italia Mia.
Antwan danste bijna aanstootgevend en schurkte zich ostentatief tegen de bolle buiken van 2 oudere Turkse vrouwen, die dat heel plezant schenen te vinden, hem speels tegemoet kwamen en dus vrolijk meebotsten maar hem tegelijkertijd waarschuwden: “we dansen alleen maar voor ons plezier en voor niets meer”. Nou ja, het was wel iets meer dus.
Niets meer dan plezier betekent meestal meer dan plezier.
De twee dames waren in gezelschap van 2 zatte Turkse mannen die het dansgedrag van hun gezelschapsdames maar matig apprecieerden en dan maar woest tekeer gingen richting Antwan.
Ze bestonden op en bedreigden de vrolijke Italiaan. Een pak slaag zat er aan te komen!

FeeRiet probeerde zachtaardig te bemiddelen maar dat hielp niet echt.
Soft spin seldom stops violence in te making.
Plots stond Arnie op, een Turkse vriend van de Armeniër FeeRiet, een kleerkast met spierballen en een torso die indrukwekkender waren dan die van superstar The Terminator, vandaar zijn roepnaam Arnie.
Arnie hoefde nooit agressief te zijn. Enkel zijn opstaan en het rollen van de spieren in zijn bovenarmen waren voldoende om aanstonds de verhitte gemoederen te bedaren.
Arnie blokkeerde glimlachend het pad van de het woedende duo naar Antwan.
-Allez gasten, hij danst maar en zij nodigen hem bovendien uit. Er is geen boosaardig opzet of kwaad spel mee gemoeid. Laat hem dus gerust.
Kwik en Flupke zaten misnoegd weer neer en Arnie schoof mee aan tafel om hen nog meer te kalmeren en te bemoederen want hij kende zijn pappenheimers.
Antwan riep muisluid dat hij niets verkeerd had gedaan maar verschool zich toch even aan de kleinste rechterzijde van de tapkast.
Eén van de twee vrouwen gilde dat zij een vrije vrouw was, dat zelfs haar ex-man niet het recht had haar te commanderen of tussen te komen om haar te beroven van dit dans- en mogelijk paargedrag.
-Je suis une femme libre et célibataire ou pas?!
Marti begreep vlug de situatie en keek even in hun richting.
-Geef Arnie een biertje van mij, zei hij tegen FeeRiet, want ik bewonder zijn stille tussenkomsten. FeeRiet tapte 2 pinten want hij had hetzelfde gedacht.
-Tu veux danser, chéri?vroeg de Turkse aan Marti maar die bedankte wijselijk.
Zij verdween dan maar misnoegd naar buiten om een zogenaamde sigaret te roken, even later gevolgd door een olijke bokkenspringende Antwan.
Beiden tongzoenden elkaar voor minuten in het schemerdonker van het terras.
Antwan verscheen als eerste terug binnen en zette zich ongevraagd naast Marti.
-Ah, cela m’a fait du bien! Capito?
-Capito, Super Bok.

*
-Antwan, begrijp je dit gedicht van mijn vriend Jef Parkiet? en Marti citeerde uit het hoofd:
Dode Schaduwen

De schaduw van de fles
vormt een wulpse gitaar
met uitstekende vrouwenkont.

De lang uitgerekte tepel in mijn mond
stopt mijn dorst heel even ingesnoerd;
zou het ook een penis kunnen zijn?
De gedachte beeft heel even
in de oksel van een wereld die nooit verfrist.

Ik drink stiekem in de mist.
De mist drinkt geheim in mij.
Het doekje voor het bloeden beeft in haar.

Schaduwen verplaatsen zich
met de snelheid van het licht.
Zo blijven zij ongrijpbaar
van pool tot evenaar
& van evenaar tot andere pool.

IJsvrij zal ons bestaan nooit zijn.
Dat is mijn wens ten minste want anders
zijn wij vrij snel en met zijn allen
dood omwille van voor altijd bevaarbare zeeën
& onhoudbare vogelweeën.

-C’est du  flamand, je ne capito pas du tout mais je comprends bien le néerlandais.
-Ach Antwan, nu helaas moet ik tegen jou zeggen: c’est à ton tour d’encaisser carte rouge et penalty!

Iedereen in het café barstte in lachen uit, zelfs de verenigde verdeelde Turken.

GV
21 augustus 2014

Geen opmerkingen:

Een reactie posten